Vriendje S. is uitgenodigd voor de uitreiking van het Gouden Kalf en het bijbehorend gala van het Nederlands Filmfestival. Dresscode: black tie. Verwachte galagangers: BN-ers. Het mooie is: S. heeft niet één kaartje, maar twéé kaartjes gekregen!

Mijn hart maakt een sprongetje. Een echt gala! Geen middelbaar schoolgala of ranzig studentengala, maar eentje met Echte Jurken, Grote Mensen, BN-ers zelfs! 

black-tie

Black tie, dus mooie jurken

Ik verwacht de mooiste jurken en heb zelf behoorlijk wat moeite gedaan om in de menigte te blenden: mijn prachtige gala-jurk is uit de kast getrokken, mijn moeder heeft hem laten stomen en ik heb een uur lang gespendeerd om mijn pluishaar in een weelderig krullenkapsel te transformeren.

Al voordat we helemaal zijn aankomen bij de rode loper, begin ik te twijfelen of ik niet overdressed ben. Ik heb een echte gala jurk aan: ehh.. een lange jurk dus, maar om me heen zie ik allemaal vrouwen met jurkjes boven de knie. Is dat niet cocktail? (Mocht ik het verkeerd begrepen hebben, laat dat vooral even weten in een reactie hieronder)

Gelukkig zie ik dat Katja Schuurman en Georgina Verbaan hun BN-er status eer aan doen: ze lopen er onwerkelijk mooi bij. Prachtig lange jurken die hun vrouwelijke vormen benadrukken. Ze lijken zo uit een of ander tijdschrift te zijn weggelopen.

Het volgende moment wordt deze droom woest vernietigd door een 50+vrouw die in een zeer transparant jurkje (ik gok een transparantie van 80 a 90%) rondhuppelt. Haar billen trillen vrolijk mee. Had ze in dit outfit op het strand gelopen, dan was ze nog steeds underdressed geweest…

camera-1

Kom ik op de foto?

Als er ergens een rode loper ligt met bijbehorende paparazzi op de loer (nouja, niet echt op de loer, want ze zijn behoorlijk zichtbaar), dan is dat hier wel. Stiekem hoop ik dat een of ander blad (Grazia) spot hoe mooi mijn jurk wel niet is en een plaatje schiet, me vervolgens vraagt van wie de jurk is (“ehhh… een galawinkeltje in Amersfoort”) en mij laat schitteren op een pagina in hun blad.

Of anders—ik moet natuurlijk wel realistisch blijven—hoop ik ergens op de achtergrond van een Ster te staan, in mijn prachtige jurk. Dat mensen denken: heeee, wie is die Yolanthe-Cabau-van-Kasbergen-look-a-like-die-weliswaar-wat-lelijker-en-dikker-is-maarja-Yolanthe-mag-best-soms-wat-meer-eten daar op de achtergrond.

Dream on Ann… Dit is toch wel echt gewoon we werkelijke wereld en niet een of andere prinsessendroom.

Dus haasten we ons zover mogelijk van de fotograferen naar het einde van de rode loper.

wijnglazen

Gratis drinken?

Terug naar de realiteit. Niemand is geïnteresseerd in ons (mijn vriendje, die trouwens wel een EBU-er (Enigszins Bekende Utrechter) aan het worden is, samen met zijn EBU-collega en haar vriend). Gelukkig zijn wij GENODIGDEN en daarbij hoort natuurlijk een avond van verwennerij.

Denk je.

In ons geval beperkt die verwennerij zich tot vier consumptiebonnen.

Dat is twee per persoon.

En die blijken heel hard nodig, want drie uur lang moeten we in de concertzaal van Vredenbu…eh pardon, TivoliVredenburg zitten, onder snikhete lampen, terwijl onze keeltjes steeds droger worden. De deuren worden zwaar bewaakt door barpersoneel.

Gelukkig worden we wel ontvangen met champagne als we eindelijk vrijgelaten worden. Via een omweg probeer ik ietsjes later nog een keer de roltrap op te komen, waar de mensen met champagne stonden, maar helaas is de champagne alweer op.

BN-er versus “wie is dat?”

Van de meeste genomineerden heb ik nog nooit gehoord, dus het lukt me niet echt om steeds dat moment van spanning op te bouwen van Oehh-wie-gaat-er-met-het-gouden-kalf-naar-huis-in-de-categorie-vul-maar-in? En dan vervolgens monologen van de winnaar die zich vaak niet verder uitstrekken dan een opsomming van minstens twintig namen (voor- en achternaam), die mij ook niet bekend zijn.

De avond duurt lang. Langlanglanglanglaaa… Maar hee! Dat ene meisje….ehh…die vrouw die komt me bekend voor. Die ene van De Co-assistent, hoe heet ze ook al weer? Oja, Hannah Verboom. De Co-assistent is een film toch? Of is het die ene chick van Feuten? Of is dat dezelfde persoon?

Ondertussen is de namen-opsomming nog steeds niet ten einde gekomen.

Na de uitreiking: eindelijk op de foto?

Nu, nu is er vast wel een fotograaf die vriendje S. en mij gaat vastleggen, bijvoorbeeld omdat ze hem herkennen of omdat ze mijn jurk zo mooi vinden. Maar nee, er wordt ons geen blik waardig gegund, en ok, true, wij zijn natuurlijk ook helemaal niet interessant.

Maar ik had zo graag een foto gewild in mijn jurk!!! En ik had mijn haren nog wel zo mooi gekruld!

Wanneer de normale, gewone TivoliVredenburg-gangers binnenlopen is het duidelijk dat de avond nu toch echt voorbij is. Maar het ding is, de avond is nu veel leuker. Want we zijn nu met bekenden die we af en toe verschrikt kunnen aankijken als de DJ twee nummers weer eens godsgruwelijk mis-mixt.

Aanmodderfakker

Lees in mijn andere blog van welke drie films ik het vermoeden heb dat ik ze je kan aanraden (met trailers, dus je kan alvast zelf een beetje inschatten of je ze wat vindt). De uitreiking van het Gouden Kalf ging immers ook om de films, niet om rode lopers, galajurken, of gratis drinken…