Vorige week zondag (tja, ik had mijn blog vorige week al online willen zetten, maar dankzij een automatische update van McAfee kon ik opeens niet meer op internet, dus het duurde wat langer) ging ik naar de Harbour Club Amsterdam voor de vrijgezellenlunch van vriendin, en tevens aanstaande schoonzus, B. Helemaal hip en happening, dachten wij allemaal, echt even helemaal anders. De perfecte locatie voor een vrijgezellenlunch, die niet in het teken zou staan van mannelijke strippers, met rare pakken over straat rennen en drinken tot je er ziek van wordt, maar van lekker eten, verwennerij en gezelligheid. Dat was het ook. Het was echt even helemaal anders. Mooi uitzicht, we hadden een prachtige dag en het eten was lekker. Maar omdat het een tijdje geleden zo groots in het NRC Handelsblad stond (een interview met de eigenaar geloof ik), had ik er meer van verwacht. Van de service dan. Misschien had ik eerst even op Iens moeten kijken. Daar krijgt The Harbour Club een 8,8 voor het decor, een 7 voor het eten en een 5,8 voor de service. En van service word ik nou zo blij! Dat is ook de reden dat ik nóóit meer in mijn leven met ArkeFly zal vliegen, maar dat is weer een ander verhaal.

Valet parking

Toen we aan kwamen rijden, na eerst een kwartier rondgereden te hebben, want de weg er naar toe was enigszins verwarrend. De nummering van de straat sprong ineens een honderdtal verder, de straat boog vreemd af, waardoor niet duidelijk was of je terug moest rijden, of juist verder., kortom, het duurde even voordat we door hadden waar we precies moesten zijn. De zandweg met hier en daar wat stenen knisperden onder de wielen van de auto en gaven daardoor een gevoel van vakantie; het deed me denken aan de weggetjes in de knoek in Curaçao. Voor de ingang stond een netjes aangeklede jongeman die naar ons toeliep. Wilt u gebruik maken van valet parking? vroeg hij. Het bord naast hem toonde aan dat het 7,50 euro zou kosten. Mijn ogen gingen van het bord naar de parkeerplaats, die er naast begon en ik vroeg me af wie er in godsnaam van plan was hier gebruik van te maken. Het zou je drie meter lopen schelen. Ik zag echter op de valet-parkingparkeerplaats een Porsche en BMW glanzend in de zon staan, dus blijkbaar is die paar meter de moeite waard voor sommige mensen. (Of het idee dat iemand anders zich opoffert voor jou die auto te parkeren. Of misschien gewoon het feit dat je kan laten zien aan een deel van het terras dat je jezelf echt niet gaat verlagen tot het parkeren van je eigen auto.)

M parkeerde de auto dus gewoon zelf, een paar meter verder, en de middag kon van start gaan. Al meteen hadden we door hoe het concept valet-parking werkte: de weg was zo zandig, hobbelig, met losliggende stenen (of was het gewoon rommelige bestrating?), enfin, als je je een beetje netjes had aangekleed, en besloten had je voeten in hakken te steken, dan was de weg ineens een stuk langer en werd er behoorlijk aanspraak gemaakt op je evenwichtsvermogen. De gastvrouw ontving ons overenthousiast, maar al snel kwam ik er achter dat dat kwam omdat ze iemand uit ons gezelschap kende. Verderop zagen we in een halve cirkel de rest van het gezelschap zitten. De cirkel was gedraaid naar het water en bood uitzicht op het water en huizen daar tegenover. Ik kom bijna nooit in Amsterdam en heb ook totaal geen idee hoe dat water heet en waar we eigenlijk uitzicht op hadden. Maar mooi was het wel.

 Gluten: ook hier weer lastig

Brood voorafWe konden na het drinken van een glaasje wijn aan een gedekte tafel aanschuiven die onder een veranda stond. Toen we reserveerden, al weken geleden, had T. doorgegeven dat één persoon een glutenintolerantie heeft – dat ben ik – en hij kreeg te horen dat dat geen probleem was, we hoefden het enkel nog even te melden aan de bediening en dan zou het in orde komen. Toen we gevraagd werden of we een broodmandje op tafel wilden, vroeg ik nog even voor de zekerheid – ik ben namelijk gewend dat als men vertelt dat ze er rekening mee houden, er ook een speciaal mandje met glutenvrij brood op tafel komt – of er dan ook voor glutenvrij brood gezorgd zou worden. De ober keek bedenkelijk en zei, “Ik weet niet of we dat in huis hebben. Ik moet het even vragen.” Terwijl hij zich al omdraaide merkte ik op dat het al weken van te voren was doorgegeven. Hoe moeilijk kan het nou zijn dat brood even in huis te halen, vroeg ik me af, mezelf inhoudend om het niet hardop te zeggen.

Nee, ze hadden geen glutenvrij brood. Ik werd er van verzekerd dat de gerechten wel glutenvrij waren. Toen het brood een half uur later op tafel kwam, hadden ze ook niet even de moeite genomen voor mij iets anders te maken. Denk bijvoorbeeld aan een schaaltje met worteltjes en komkommertjes. En dat is niet zo heel raar gevraagd, want ik heb ervaren dat veel restaurants zich bezwaard voelen als ze je niets kunnen aanbieden, zelfs niet als ze niets in huis hebben kunnen halen omdat je spontaan langskomt, en er echt hun best voor proberen te doen iets voor jou te maken, zoals de Quignon in Utrecht bijvoorbeeld. Blijkbaar maakte de Harbour Club zich niet zo druk om mij.

Ik had mijn notitieboekje al te voorschijn gehaald, omdat een deel van ons gezelschap bizarre ervaringen mededeelde over het toilet, wat mij op het idee bracht hier een blog over te schrijven. Helaas bleef het gewenste effect op de bediening uit – namelijk, dat ze misschien zich dan wel niet zouden bekommeren om mij, maar wel om de eigenaar van dat rode notitieboek waar van alles in opgeschreven werd.

Goed, omdat ik dus niet mee kon genieten van dat brood, dat er overigens heerlijk uitzag en werd vergezeld door een bakje heerlijke boter (volgens M. en R.) en een bakje vis-achtig iets, wat ook heerlijk bleek te zijn volgens de rest, vond iedereen dat ik dan maar wat meer oesters moest pakken. En ohhh, ineens vond ik het niet zo erg meer dat ik niets had, want als je mag kiezen tussen brood en oesters…

Oesters

Heerlijke oestersIk geloof dat ik één keer eerder oesters heb gegeten en er kwamen geen nare gevoelens op bij die herinnering, dus ik besloot het op wat oesters te wagen, toen P. bij de rest van ons gezelschap aan het peilen was of we oesters zouden bestellen. Jaaa, oesters! En wat waren die oesters lekker! Ik kreeg maar één klein stukje schaal binnen, wat waarschijnlijk los was gekomen tijdens het los maken van de oesters – ja, nu ik toch kritisch bezig ben, moet ik dat dan wel even noemen – maar het was echt goddelijk! Een absolute aanrader. En ook nog enigzins betaalbaar: wij hadden de goedkoopste gekozen: een half dozijn voor 15,95. De Papillons, nr. 4. Niet dat dat me iets zegt, maar voor het geval dat je je afvraagt welke dat dan waren. Oké, misschien niet echt goedkoop, maar als je ze deelt met anderen dan is het betaalbaar.

Speciaal voor vrouwen

Blijkbaar heerst nog steeds het idee dat mannen grote vleeseters zijn en vrouwen minder, dus op de kaart staat ook een Lady Steak. Ik ben hier inderdaad blij mee, want ik vind alles boven de honderd gram vlees al snel te veel, maar wat mij betreft hadden ze het ook een kleine steak kunnen noemen. Maar dat is gewoon een zeurderig puntje, omdat ik niet zo van hokjes indelen hou (jongetjes spelen met autootjes en meisjes met Barbies, dat soort onzin dus). Mijn steak, medium rare, was ook perfect medium rare, wat ik al een kunst vind, want koks hebben hier toch vaak moeite mee. Het werd geserveerd met een belachelijk groot mes, een mes waarmee ik thuis meloenen snijd, maar wel weer op een lief broodplankje, twee sausjes in leuke bakjes, vers gebakken chipjes, een heerlijk uitziend bolletje salade, geserveerd op een blad sla, en grote, mooi uitziende frieten.

Aangezien ik al meerdere malen had doorgegeven dat het eten glutenvrij moest zijn, achtte ik het niet noodzakelijk om nog te informeren of het gerecht wel glutenvrij was. Tijdens het serveren werd overigens ook niet gezegd dat het glutenvrij was, maar omdat ik het toch niet helemaal vertrouwde vroeg ik of het inderdaad glutenvrij was. De ober, een andere dan eerder, keek me even onnozel aan en zei toen dat hij dacht van wel, maar hij ging het nog even vragen. Hij kwam samen met nog een andere ober terug om te vertellen dat het vlees, de saus, salade en chips glutenvrij waren, maar dat ze het niet zeker waren van de frietjes, want die waren in een fabriek gemaakt. (Fabriek? Fabriek?! Huh?) Oké, antwoordde ik, maar als jullie het niet zeker weten, moet ik het zekere voor het onzekere moet nemen en kan ik de frites dus beter niet eten. Ze gingen het nog een keer vragen en kwamen vijf minuten later terug. Deze keer waren de frites wel glutenvrij, maar de olie waarin ze gebakken werden had een soort spul toegevoegd waar wel gluten inzaten. Wat ze bedoelden, maar niet durfden te zeggen (denk ik, want dat is meestal zo): de frites worden in het zelfde frituurvet gebakken als andere dingen, zoals gepaneerde etenswaren. Goed, geen friet voor mij dus, maar ze hadden wel een schaaltje aardappelpuree neergezet. Ik besloot maar niet meer van de chips te eten, want die zagen er ook behoorlijk zelfgebakken uit.

Koffie met een glutenhoudend gebakjeJe zou denken dat ze nu wel echt goed door zouden hebben dat ik geen gluten mag. Maar toen ik cappuccino en een crème brûlée – met nadruk erbij zeggend: GLUTENVRIJ! – bestelde, kreeg ik doodleuk een glutenhoudend cake-achtig gevalletje naast mijn koffie. Ik had natuurlijk al lang gezien dat dat niet glutenvrij was, maar ik kon me niet inhouden en vroeg zogenaamd naïef: deze is glutenvrij? Nee, natuurlijk was dat het niet, maar ik hoop dat ze daar inmiddels een beetje over beginnen na te denken. De cappuccino was overigens heerlijk, maar ik vind het wel behoorlijk knullig hoe ze omgaan met diëten. Het cakeje kan ik gewoon aan iemand anders geven, dus het is geen drama. Ze hadden het niet in mijn koffie gedaan of zoiets, maar ik vind het wel slordig.

Is dit de eerste keer dat men niet helemaal weet om te gaan? Nee, absoluut niet, ik ben aardig wat gewend. Maar wanneer je van te voren te horen krijgt dat het allemaal in orde komt, en vervolgens maak je dit mee, terwijl je ook nog eens behoorlijk wat geld betaalt, vind ik het niet kunnen.

Uniseks toiletten

De zwarte wc's
Het zwartgekleurde, glanzende wc-hokje met bijpassende zwarte uniseks wc.

Waarom? Waarom uniseks? Wat is er mis met aparte toiletten voor mannen en vrouwen? Nu moest ik de bril naar beneden doen, nadat ik eerst in twee wc hokjes gelopen was, waar een natte substantie over de bril en vloer gespetterd was. En ik was niet de enige die dat meemaakte. Een toiletdame met sleehakken aan, dat was ook een first timer voor mij, stond bovendien iedereen die binnenkwam naar de juiste wc te commanderen, want er was er één defect en sommige anderen hadden geen sleutelgat. Op de achtergrond klonk een klassiek muziekje, veroorzaakt door een plaat die speelde op het draaitafelmeubel wat in de wc-ruimte stond. Waarom staat er een Dj-tafel tussen de kraantjes en wasbakken? Is dat hip? Ik miste bovendien de dj, want daardoor zou zo’n meubel nog zin hebben, anders kan je net zo goed gewoon een radio/cd-unit neerzetten. Maar ik kan me voorstellen, als al die mannen niet meer goed kunnen richten, waardoor ze wellicht over en op de rand plassen, de arbeidsvoorwaarden het niet toelaten een dj in zo’n ruimte te zetten.

Toen ik een schone wc had gevonden, moest ik wel even wennen aan het feit dat de zwarte, glanzende muren je activiteiten spiegelend weergeven. Heb je wat te zien. Niet mijn ding. Wat dan wel weer heerlijk was, was dat ze behalve heerlijk ruikende handzeep ook handbalsem naast de kraan hadden staan. Je moet je wel even goed concentreren om ze uit elkaar te halen, want de Wc’s zijn zo donker, dat je bijna niet kan lezen wat er op staat. En je vraagt je af waarom die wc’s zo donker zijn. Wat proberen ze te verhullen? Maar goed, wat mij betreft maken ze het achterste gedeelte gewoon voor de mannen en het voorste gedeelte voor de vrouwen. Is toch wat lekkerder vind ik.

Beginnersfout

Toch kijk ik terug op een heerlijke dag. De oesters waren heerlijk, de steak was heerlijk, de wijn was heerlijk, het weer was heerlijk, we hebben lol met elkaar gehad en daar gaat het om. Als je op de site van de Harbour Club kijkt, ziet het er professioneel en verzorgd uit, maar dat valt dus een beetje tegen. Die vieze uniseks wc’s, het niet kunnen omgaan met gluten, maar wel van te voren de illusie geven dat het geen probleem is, en, dat had ik nog niet eens genoemd: de asbakken werden niet van de tafel gehaald. Ik rook niet, zat in het midden en had dus geen last er van. Maar M., R., B. en P., die naast de asbakken zaten, hadden dan toch de geur van asbak tijdens het eten. En dat elke keer. Dat is toch één van de eerste dingen die je leert als je de horeca ingaat? En ook vond ik het een beetje vreemd dat onze wijn niet bijgevuld werd, terwijl er gewoon een wijnstandaard met een fles wijn (die niet leeg was) achter ons stond. Kleine dingetjes, maar het telt allemaal wel op.

Dus, uiteindelijk zou ik zeggen: Is het lekker weer, wil je iets nieuws, zit je lekker in je cash (want ik geloof dat wij zo’n zestig euro p.p. kwijt waren en zo ongeveer de goedkoopste gerechten hebben genomen), wil je nog een keer een soort BN-er spotten (wij zagen Erik de Zwart ergens verderop zitten, woooh) en heb je geen allergieën en intoleranties? Lekker gaan! We hebben een topdag gehad en dat gedoe met die gluten heeft dat absoluut niet verpest, het was alleen een beetje jammer. En dan vooral vanwege het feit dat ik er zelf de hele tijd achteraan moest, in plaats van dat het echt geregeld wordt, zoals ze van te voren hadden gezegd. De handcrème gaf juist weer een gevoel van luxe en het uitzicht is gewoon echt helemaal geweldig; het geeft je het gevoel op vakantie te zijn, al helemaal wanneer je een paar mensen voorbij ziet zwemmen (dat zagen we) of bootjes ziet aanleggen (al was de roodverbrande man met enorme borsten en ander overtollig vet die als een nijlpaard de boot uitstapte weer verfrissend anders – apart, ja apart – voor het uitzicht).