Je staat in de supermarkt en je hebt een pot pindakaas nodig. Je kan de allergoedkoopste nemen, de duurste of alles daar tussen in. Je kan het huismerk nemen, het B-huismerk, het excellent huismerk of een A-merk. Je kan pindakaas nemen met stukjes noot, of zonder. De light pindakaas, of de niet-light (is die dan slecht?). Je kan een klein potje nemen, of een hele grote. Er is ook nog de keus voor biologisch of niet-biologisch.
Het maakt je allemaal niet uit hoeveel geld je aan pindakaas uitgeeft, het is niet zo dat je een pot per week eet. Kan het jou wat schelen of de pindakaas wel of niet light is, of er wel of niet stukjes in zitten. Of het een grote pot pindakaas is of een kleine. Het is allemaal pindakaas en je zal ze vast allemaal lekker vinden.
Je kijkt naar links, naar rechts, naar boven naar beneden. Pakt een pot en zet hem weer terug. Je zucht en kijkt naar het volgende item op je boodschappenlijst en loopt iets later de winkel uit. Zonder pindakaas.
Dit was mijn uitleg aan mijn docent waarom ik nog steeds geen proposal heb voor mijn essay.
Ik zag links een social network theorietje staan, rechts actor-network theorie. Op de plank daarboven stond Walter Benjamins “The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction“, die leek me ook wel lekker, of theorieën over macht en controle, Adorno & Horkheimers schrijfsels over the culture industry en mass media. Ze smaken allemaal lekker bij een dineetje rondom het thema copyright/fotografie/distributie/auteursrechten/bewerkingssoftware. (Tja, ik had namelijk ook nog niet helemaal besloten wat ik nou precies ging koken. Had wel een lekker receptje waar ik wat ingrediënten voor had gekocht, maar die heb ik weer geretourneerd bij de klantenservice.)
Ik kijk nog eens naar het mailtje aan mijn docent Game Studies en vlak voordat ik op “verzenden” klik, typ ik:
“Als ik nou een pot pindakaas moet kopen van minder dan een euro, dan wordt de keus al een stuk makkelijker en verlaat ik de supermarkt waarschijnlijk wel met pindakaas.”