Holi Festival. Een festival als alle andere, zou je misschien zeggen, maar alleen “met een beetje kleurenpoeder”, zoals sommige mensen van te voren denigrerend opmerkten. Ja, inderdaad, je komt terug als een eenhoorn die in zijn eigen regenboogschijt is gevallen. 

Een paar uur voor het einde ben je tot de constatering gekomen dat je muntjes harder zijn gegaan dan je dacht en opeens merk je dat het al helemaal donker is. Waar is dat halfvolle pakje sigaretten eigenlijk gebleven, vragen je vingers, die verontrust de uithoeken van je broekzakken verkennen. Ze stuiten op een tube koortslipcrème die eenzaam in je broek ligt…

Tien uur eerder…

“Zo, maak je zakken maar eens leeg!” commandeert een security-vrouw je, die eindelijk mag commanderen, want daarvoor kwamen er alleen maar mannen langs haar die door haar mannelijke collega werden verwelkomt.

“Helemaal?” vraag je onzinnig. Alsof je verwacht dat ze dan antwoordt “alleen de rechter”.

De mannelijke collega komt er bij staan en kijkt grinnikend toe hoe je een mix van geld, tampons (je weet maar nooit, maar toch altijd gênant als je die dingen open en bloot moet laten zien), pasjes, aansteker enzovoorts neerlegt, met als kers op de slagroomtaart: koortslipcrème. Van een obscuur huismerk nog wel.

Een derde collega wordt erbij gehaald en de crème wordt uitvoerig bekeken. Dopje eraf gedraaid. Een van de in zwarte pakken geklede controleurs merkt scherp op “hij is open geweest”.

Overleg. Je houdt ze angstvallig in de gaten.

“Wat is het eigenlijk?” vraagt de vrouw, die blijkbaar als woordvoerder optreedt, argwanend.

“Koortslipcreme!” roep je, net iets te hard, enthousiast en bang tegelijkertijd.

Ze kijken naar de prullenbak. Dit is niet de reactie waarop je had gehoopt. “Kijk maar,” zeg je, terwijl je gebiedend naar je lippen wijst. “Koortslip”.IMG_0027

“Smeer er maar op,” zegt ze.

Nu raak je in paniek. Hij wordt afgepakt, nee hij wordt afgepakt! “Www wat?” breng je uit. Onthutst kijk je naar je vrienden die verderop grinnikend op je staan te wachten en dan weer naar de vrouw die bedarende gebaren maakt terwijl ze “rustig, rustig” zegt. Horrorscenario’s dringen zich in je op. Straks groeit je koortslip, die er nu nog als een klein puistje uitziet, uit tot een soort van smerige Fiat Multipla-bult.

“Smeer er maar op,” herhaalt ze, terwijl de andere twee securitygasten nog wat dichter bij je komen staan.

“Maar hij moet er elke twee uur op!” Je wijst je lippen nogmaals aan en smeert dan de crème erop. “Kijk maar, ik heb echt een koortslip!”

Op de een of andere manier mag je nu wel de crème houden. Het bewijs is namelijk blijkbaar geleverd: de crème kan op je lip. De paniek zakt weg en je besluit nog even je kritische vaardigheden los te laten op hun onderzoekje. Op je vraag of dit nou echt bewijst dat we hier te maken hebben met echte koortslippencrème en niet met drugs weten ze het antwoord echter niet. Want als het een soort LSD-spul was, zou je dat toch ook gewoon op je lip kunnen smeren? De drie security-mensen zijn nu ineens helemaal stil. En wensen je dan nog een fijne dag.

Tien uur later…

Maar dan is het hele feest ineens afgelopen, veel te snel vind je. Het komt als een donderslag. De dag was inderdaad fijn ja. En dan kom je uiteindelijk een keer thuis. Of bij iemand anders. Of in een kroeg, nadat je bij allerlei tenten geweigerd bent omdat je overduidelijk van “dat kleurenfestival” (ik citeer een willekeurige uitsmijter) afkomt. Maar even in chronologische volgorde:

Maar dan kom je eerst bij iemand thuis…

… (bij M. in dit geval, vriendin van B., B. is weer een huisgenoot van E. en E. beschouw je als een goede vriend van jezelf) waar plannen worden gemaakt voor een afterparty. Zonder uitzondering komt iedereen tot de constatering dat de magen al bijna een etmaal niet meer gevuld zijn geweest met vaste materie. De manier waarop men de popcorn, die voor de gelegenheid gemaakt is, naar binnen werkt, doet je denken aan zombies die zich vol op hun slachtoffers storten en met gezichten vol bloed hongerig op zoek gaan naar meer. Méér!

IMG_3251

De stad dan maar in…

Afkeurende blikken van uitsmijters. Ze vinden het niet eens grappig, die besmeurde hoofden. Hun mond vertrekt niet. Geen klein lachje, niet eens “sorry” als jullie weer geweigerd worden. Bij Café Hoffman doen ze niet zo moeilijk. Je moet naar de wc. Komt terug van de wc en schrikt van je eigen spiegelbeeld wanneer je je blauwgroene Shrekhanden wil gaan wassen. Je probeert nog wat weg te vegen met water, maar maakt het alleen maar erger.

Je ziet opeens vanuit je ooghoeken een opgedirkt meisje naar je loeren. Ze heeft niet door dat je haar ziet. Je zet je allermooiste glimlach op en lacht breeduit naar haar, wachtend totdat ze haar blik van je benen naar je ogen heeft laten gaan. Zodra ze je blik heeft gevonden, kijkt ze weg. Niet eens een lachje. Gewoon onbegrip. Of humorloosheid, dat kan ook. Je lach wordt nog breder en zachtjes grinnikend loop je de wc uit.

Eindoordeel:

True: Holi Festival is gewoon een festival met wat kleurtjes. Waarom die “onbegrijpelijke hype”, zoals sommigen op het internet riepen? Misschien omdat je op dit festival weer heerlijk kind kan zijn. In plaats van elkaar met modder insmeren, nu met kleurtjes. En oke, je laat niet triomfantelijk aan je moeder zien hoe vies je witte shirt is en je moet hem ook nog zelf wassen. Of je gooit je hele outfit gewoon weg. Maar het is ook wel weer mooi om twee dagen later bij het passen van een bikini de roze zooi nog in je decolleté te zien zitten. Of groen tussen je kleine teen en ‘ringteen’ te vinden. Of direct na het festival saamhorig over straat te zwalken op zoek naar een tent waar je nog wel naar binnen mag. Het zijn juist die kleurtjes die dat festival anders maken. Ja, wat een klein beetje gekleurd poeder kan doen, moet je niet onderschatten. Volgend jaar weer! 😀

De blog die ik eigenlijk wilde schrijven (voordat ik afgeleid werd door herinneringen aan de security en koorstlipcrème), namelijk: “the day after”, met de foto’s van de ‘schade’ die zo’n festival toebrengt, heb ik maar even in een nieuwe blog gezet (hiero). Anders wordt het zo’n lap tekst…