Je denkt dat je de week heerlijk ontspannen gaat beginnen met een vriendin die een soort dr fishbehandeling voor jullie heeft geregeld: lekker in een luie stoel hangen, terwijl visjes het eelt van je voeten eten met een relaxt muziekje op de achtergrond. Je hebt speciaal de weken daarvoor in de tuin gebanjerd op blote voeten om even maximaal eelt te kweken en hebt jezelf ingehouden om niet met een kaasschaafachtige vijl je voeten te lijf te gaan.

Bij aankomst bij Body & Skin Care Center Amersfoort, blijkt dat de vissen niet als enige in een aquarium vertoeven. De ruimte lijkt zelf een aquarium, want het vertrek met de bakken met vissen bestaat uit vrijwel alleen ramen. Leuk als concept, behalve dan dat dit volgens mij niet echt een concept is, eerder een gebrek aan plaats.

“Als jullie wat willen drinken,” ontvangt een medewerkster jullie (jaaaa, denken jullie), “dan staat naast jullie een kaart met de prijzen.” O. Je kijkt op de kaart, die beter in een snackbar lijkt te passen met zijn schreeuwerige rode en gele kleurtjes. Uit principe besluit je niets te bestellen. Normaal krijg je een kopje koffie of thee aangeboden bij dit soort behandelingen, zoals bij Yudeska, een schoonheidssalon in de buurt van Amersfoort, waar je echt herboren vandaan komt.

IMG_2932
Geïnspireerd door de gruwelijke menukaart besluit ik al snel dat onze fishbehandeling materiaal voor een blogje wordt.

Jullie krijgen de vraag of je wel op de internetsite hebt gelezen dat je je nagels niet onlangs gelakt mag hebben, je niet allerlei medicijnen gebruikt die de vissen ziek zouden kunnen maken en het aanbod om voor 1,50 euro extra je voeten na de behandeling ingesmeerd wil krijgen met een crème. “Dit is echt een nabehandeling,” vertelt een medewerkster, jullie angst aanjagend dat zonder deze behandeling je voeten schraal en droog weer de sokken en schoenen in moeten. Uit principieel oogpunt, alweer ja, doen jullie het niet. Of het hoort bij de behandeling en het zit bij de prijs in, of je moet niet doen laten lijken alsof het onderdeel van de behandeling.

De mensen voor jullie zijn inmiddels uit het aquarium gehaald en je mag hun plaats innemen op een groot comfortabel blok (NOT), zonder leuning, waar je een uur op mag zitten. “WAAR ZIJN JULLIE HANDDOEKEN?!” vraagt de medewerkster beschuldigend aan jullie. “Onze handdoeken? Hoe moeten wij dat nou weten?” vraag je jezelf af. Zij moet toch weten waar jullie handdoeken zijn? Lichtelijk geïrriteerd haalt ze jullie miniscule handdoekjes ter grootte van twee washandjes. Het valt je op dat haar oranje huidskleur bij haar haargrens abrupt ophoudt.

Vervolgens kan je dan echt gaan ontspannen—heel comfortabel op je houten blok (wel met een dun kussentje erop)— en genieten van de vissen die nog niet echt heel enthousiast op je voeten afkomen. Vooral de slechte housemuziek uit B-categorie op de achtergrond is erg zen. Volgens mij verkopen ze dit soort cd’s bij Kruidvat.

Een meisje naast je bestelt een Fristi en haar vriend een koffie. Een paar minuten later komt de medewerkster met een pakje Fristi binnenlopen. Je weet wel, zo’n pakje die je ouders vroeger mee op reis namen voor in de auto naar Frankrijk. Zo’n pakje waar je er drie van voor 90 cent ofzo koopt, maar waar je hier 1,75 euro voor mag neerleggen. Niet eens uit een glas, maar uit een pakje. Het meisje kijkt een beetje onthutst, en begint dan een beetje van slag het rietje uit de verpakking te pulken terwijl haar vriend grinnikend van zijn koffie drinkt.

Angstvallig hou je de tijd in de gaten, want de vissen eten veel te weinig van je voeten, vind je zelf. Je had de avond ervoor al flink wat eelt aan de zijkant van je linker grote teen gespot, maar die hebben ze steeds met rust gelaten. Het fristimeisje en haar vriend besluiten teleurgesteld na een half uurtje dat het mooi is geweest. Jij en vriendin B. hadden nog de ijdele hoop dat jullie voeten weer helemaal eeltvrij en zacht zouden zijn na een uur in die bak geweekt te hebben, maar dan komt de medewerkster binnen. “Jullie kunnen je voeten gaan afdrogen,” beveelt ze. Ja, dat mogen jullie knullig zelf doen, terwijl je jezelf in yogaposities wurmt, zodat je niet half in de bak met visjes valt. Onderdeel van die nabehandeling van 1,50 is namelijk dat zij jouw voeten even afdrogen. Nu mogen jullie dat dus zelf doen, met de veel te kleine handdoekjes, terwijl de medewerkers sadistisch van achter het glas toekijken hoe jullie ploeteren.

Je had er geen rekening mee gehouden dat je benen blijkbaar opzetten als ze een uur in een bak met water hangen en als je je pijp (van je skinny jeans, erg handig!) naar beneden probeert te doen, blijkt dat niet te lukken bij je rechterbeen. Na vijf minuten geef je het op, omdat je kuit helemaal rood is geworden, pijn doet, je pijp echt niet meer terug over die kuit wil en de andere mensen zachtjes zitten te gniffelen. Met één broekspijp omhoog gerold, het eelt nog steeds aan de zijkant van je grote teen, verlaten jullie het aquarium om noooooit meer terug te komen. In ieder geval niet hier.

Overigens was de ruimte wel erg netjes, schoon en verzorgd. Beetje jammer dat de medewerkster de voeten van de vriend van het Fristimeisje met een gebruikte handdoek kwam afdrogen (“Nee, je moet de handdoek naast hem gebruiken!” corrigeerde een collega haar). Maarja, kan een keer gebeuren toch?