Twaalf kilometer hardlopen door de modder, op je armen onder het prikkeldraad door kruipen, over sloten springen, je oriëntatie niet verliezen in het stinkende rookgordijn en op boomstammen je balans houden. De off-road hardloopwedstrijd Mud Masters is duidelijk niet voor watjes.

Het Mud Masters parcours van 2013 loopt onder andere door het Haarlemmermeerse Bos en bestaat uit 21 hindernissen wanneer je de twaalf kilometer loopt. Voor de minder getrainden is er ook een parcours van 6 km.mudmasters2013

Voordat het startsein voor de eerste groep gegeven word, besluit ik samen met fotograaf Olaf Robberse het terrein wat te verkennen op de mountainbikes die hij geregeld heeft, zodat we de beste fotolocaties kunnen ontdekken. We lopen (Olaf met zijn mountainbike op z’n schouder, de bikkel) de Toetanchamon Steps op (een hele lange trap) en eenmaal boven gekomen ben ik al helemaal gesloopt. En dat terwijl ik de trap lopend op ben gegaan, niet eens rennend zoals de deelnemers aan de Mud Masters straks zullen doen.

Mijn longen branden en elke inademing doet pijn. Oké, mijn conditie is niet al te best en daar heb ik nog een legitieme reden voor ook. Maar toch. Ik ben blij dat ik zelf niet aan die race mee doe. De deelnemers gaan het behoorlijk zwaar krijgen.

Let the games begin

De alpha’s zijn de eerste groep die mag beginnen en terwijl ik op mijn fietsje rondrijd, valt me op dat de kopgroep uit wel heel erg afgetrainde jonge mannen bestaat. In bezwete, strakke shirtjes, waar hun spieren duidelijk naar voren in komen en— ehhhh… waar was ik?! Goed, ik merk dat ik afdwaal. Oké, ze zien er gespierd uit, dat is waar, en dat ziet er helemaal niet verkeerd uit, maar zullen ze ook over de Great Walls komen straks? Ik betwijfel het.

Maar tot mijn grote verbazing komen ze in hoog tempo aan rennen, springen tegen de houten muren op, en het volgende moment zijn ze er overheen. Huh? Hoe hebben ze dat nou gedaan? Deze mannen moeten wel bij een of ander eliteteam van de marine zitten ofzo. Bij de latere groepen staan de deelnemers geregeld eerst een paar minuten naar de muur te kijken, ongetwijfeld denkend “Hoe moet ik daar overheen gaan komen?” (Zie bijvoorbeeld het meisje rechts op de foto).

IMG_0804

Terwijl ik op mijn buik foto’s lig te maken van het leed dat de mannen en vrouwen verduren terwijl ze onder het prikkeldraad kruipen, hoor ik mensen dingen roepen als “het is maar goed dat ik niet in het leger zit!” en sommige zijn zo onsportief dat ze zelfs om hindernissen heen lopen. Dat begrijp ik niet helemaal, want je doet juist toch mee voor die hindernissen? Anders kan je net zo goed na een regenbui in het bos gaan lopen. Maargoed, ik heb makkelijk praten.

Hoewel er gekreund, gesteund en gepuft wordt, weten veel mensen toch nog een glimlach op hun gezicht te toveren als ze mij om het hoekje tegen een boom zien zitten, terwijl ik mijn 200mm lens op ze richt. “Ik moet jou op de foto zetten,” roept een jongen waarvan zijn hoofd helemaal onder de modder zit. Hoewel hij het duidelijk erg zwaar heeft, gaat hij er vol goede moed weer tegenaan bij de volgende hindernis. En dat is de spirit die over het algemeen heerst onder de deelnemers.Optimisme, positiviteit en vooral: plezier.

Ik geloof dat de eerste alpha in minder dan een uur over de finish komt, ongelooflijk. Twaalf kilometer door de modder, over sloten springen, klauteren over netten, rennen over autobanden, en dan nog steeds zo snel finishen. Aanvankelijk dacht ik dat Mud Masters een soort Nieuwjaarsduik zou zijn, met misschien iets fittere mensen, maar ik heb me zwaar vergist: de deelnemers aan de modderbaan zijn allemaal superfit. Totaal niet te vergelijken met de nieuwjaarsduik. Al is er hier en daar wel een of andere gek in een soort carnavalskostuum.

Van het lab naar de modder

Bij de finish staan Steven (29), Michiel (30), Thomas (27) en Lennert (28). Later komt Bas (26) er nog aanlopen. Met een groep van acht man hebben ze meegedaan en Robbie (26) komt verderop zwetend de finshlijn over onder aanmoediging van zijn vrienden. Op mijn vraag of ze braaf alle hindernissen hebben genomen, antwoorden ze in koor: “Natuurlijk!”. Ze noemen zichzelf “enorm intellectueel”—tuuuurlijk, denk ik, terwijl ik naar de biertjes in hun handen kijk en de modder in hun gezicht—,maar bij navraag blijkt dat deze bikkels gewoon allemaal (of bijna allemaal) PhD-studenten zijn.

IMG_0739

Deze sportieve mannen gaan door het dagelijks leven als immunoloog, viroloog en andere van dit soort beroepen waar ik de namen niet meer van weet (of niet meer kan lezen op mijn kladblokje). Bas merkt op dat het sporten, wat hij in het dagelijks leven ook regelmatig doet, heerlijk is om je frustratie er uit te rennen, “vooral als de experimenten allemaal mis zijn gegaan”. Hij kijkt naar Lennert die bevestigend knikt en merkt dan op: “Ik heb nog maar achtendertig levende muizen.”

IMG_0869

Hoewel je zou denken dat die hindernissen het zwaarst zijn, hoor ik achteraf van de deelnemers die ik spreek, dat de modder toch echt “killing” was. “Je kan het totaal niet met hardlopen vergelijken,” zeggen Mitch (42), die bij de politie werkt, en Gons (51), verzekeringsadviseur. De enthousiaste mannen maken een enorm fitte indruk op me en zien er afgetraind uit. Ik weet zeker dat ze menig jonkie van begin twintig ingehaald zullen hebben.

Mitch: “Elke keer als je zo’n hindernis ziet dan word je weer enthousiast. Het is echt verslavend, volgende keer ga ik weer”. Gons, die vroeger profvoetballer is geweest, voordat hij een blessure kreeg, doet nu voor de eerste keer mee. Hij loopt normaal zo’n twee keer per week hard, maar heeft speciaal voor Mud Masters nog een derde keer trainen aan zijn schema toegevoegd. “Er zijn altijd redenen om te blijven zitten op die bank. Ik moet van mezelf verdienen dat ik op de bank mag ploffen. Ik verdien dat pas nadat ik heb gelopen. Dus het eerste wat ik doe als ik thuiskom is mijn sportkleding aantrekken en dan meteen hardlopen. Anders gebeurt het niet.”

IMG_0656

Wat ze opviel was dat iedereen elkaar helpt. “Het ene moment geef je iemand een voetje om hem over die muur heen te krijgen. Voordat je kan afvragen hoe je er nu zelf overheen komt, schiet iemand je al te hulp. Iemand die je helemaal niet kent”, vertellen de mannen. En dat is ook waarom de meeste deelnemers er zo’n plezier in hebben. Hoewel je natuurlijk zelf het grootste werk moet doen, staat iedereen klaar om elkaar te helpen en aan te moedigen.

IMG_0746

In de eerste instantie vraag ik me af of Melissa (18) uit Canada en Daina (26) uit Letland wel weten waar ze aan gaan beginnen. Ze zitten bij de laatste groep die nog moet starten en doen mee omdat het ze “wel leuk lijkt”. Ik vraag me af of ‘het wel leuk vinden’ genoeg is om de hindernisbaan te volbrengen. Maar dan blijkt dat ze gewoon een beetje bescheiden zijn. Melissa heeft een personal trainer en traint zo’n vijf keer per week in de sportschool. Volgens Melissa is Daina “naturally fit”. Daina voegt er aan toe: “Ik kan mezelf tot het uiterste pushen”.

De Monkey Bars, balken waar je hangend naar de overkant moet zien te komen, lijkt ze een van de zwaarste hindernissen. Als ik zeg dat deze pas vlak voor het einde zijn kijken ze me verschrikt aan. “Wat?! Is deze pas op het eind?” Dat hadden ze niet voorzien. Ze denken dat het hardlopen nog het meest makkelijk gaat zijn. Als ik de eerdere deelnemers zo heb gehoord die allemaal zeiden dat het zwaarste het rennen was (wat voornamelijk in de modder is), denk ik dat de dames nog een taaie kluif aan het hardlopen alleen zullen hebben. Gelukkig hebben ze niet te hoge doelen voor zichzelf gesteld, zoals finishen voor een bepaalde tijd. “We just want to survive today,” zegt Melissa met een lach, terwijl ze rillend van de kou wacht totdat de groep mag beginnen.